سالگرد شهادت آیت الله دستغیب

اختری تابناک از آسمان علم و تقوا، زهد و ورع، حکمت و عرفان، غروب کرد امّا غروبی که از هر طلوعی درخشندگی‌اش بیشتر است و هرروز بر شعاعش می‌افزاید آن شمع فروزانی که می‌سوخت و با سوختنش به اطرافش نور و حرارت می‌داد، خاموش شد امّا آن خاموشی که از هر گویایی گویا‌تر است به‌طوری‌که ایده‌اش هدفش، مقصد و مقصودش، محبوب و راهش را بیشتر و بهتر می‌آگاهاند و روزبه‏‌روز بر ارشادش می‌افزاید. سخنوری ماهر و نویسنده‌ای توانا و خطیبی شهیر و عالِمی عامل از میان ما رخت بربست امّا طنین صدایش و قلم شیوایش گوش‏ها و دیده‌های ما را نوازش می‌دهد، خاطراتش ماندنی و آثارش جاودانی است.

شهید مظلومی که یک‌عمر با قدم و قلم و بیان و همۀ وجودش درراه خدا و برای بهرۀ خلق خدا بود و جانش را نیز درراه خدا و دین خلق خدا فدا کرد امّا جانی تازه یافت و زندگانی جاودانه. آری زندگان‌اند و نزد پروردگارشان روزی می‌خورند. خونش از بیانش رساتر و بدن صدپاره‌اش از نوشته‌هایش برای اسلام و انقلاب جمهوری اسلامی و به‌طورکلی امّت اسلام نافع‌تر بود.